Bewuste Opvoeding  Begint
met Verantwoordelijkheid Nemen om je
Eigen Emoties te Helen

We zijn niet dankbaar meer voor het grote cadeau wat onze kinderen ons geven.

We vinden ze lastig, brutaal, druk…en ze luisteren niet.

Maar in de realiteit zijn ze slechts een spiegel.

Ouderschap is niks anders dan luisteren naar jezelf. Het gaat erom dat je diep van binnen in je hart weet dat wat jij doet, goed is voor jouw kind, en voor niemand anders.

Je eigen gedrag herkennen en erkennen, en die van je kind(eren) is waar elke ouder zou moeten starten.

En weet dat dit nooit eindigt - hoe oud je kind ook is - aangezien elke periode van hun groei tegelijkertijd ook een periode van groei is voor jou.

Het is onze verantwoordelijkheid om onze jeugdherinneringen te helen, niet om de behoeften die nooit vervult zijn, de trauma’s en de stress af te reageren op onze kinderen.

Jezelf de vragen stellen: "Voor wie doe ik dit?" of "Tegen wie zeg ik dit?"...

...gevolgd door...

"Is dit iets dat me frustreert omdat het gewoonweg niet goed is, of laat mijn kind mij delen van mijn jeugd zien die ik nooit geaccepteerd heb?"

Er zijn veel verschillende manieren waarop een ouder zijn/haar verantwoordelijkheid van hun niet geheelde jeugdherinneringen op een kind reflecteert.

Hieronder vind je de meest gebruikelijke. Veel ouders realiseren zich niet eens wat ze doen totdat ze zichzelf de bovenstaande vragen stellen.

Triggers

Veel ouders projecteren de schuld van de emotionele schade die ze hebben opgelopen hebben in hun jeugd op hun kinderen.

Vaak hoor je ouders zeggen dat hun kind hen op “een bepaalde manier” laat voelen.

“Ik ben boos want mijn dochter luistert niet naar me”, of “Ik ben boos want mijn zoon heeft geen respect voor me”.

Maar als we even in een moment van rust kijken waar het echt om draait, dan laten onze kinderen gewoon zien waar wij als hun papa of mama een tekort aan hebben, en waar we aan kunnen werken

Nog belangrijker … ze communiceren simpelweg wat ze van ons nodig hebben zodat ZIJ voelen dat WIJ er voor hen zijn. Ze laten zien welk deel jij als ouder van jezelf moet helen, zodat ze geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen voor die open wond terwijl ze zelf druk bezig zijn met het vinden van hun eigen weg in het leven.

Niemand (ook niet jouw kind) kan je op een bepaalde manier LATEN voelen.

Dit gebeurt alleen als jij toestemming geeft.

Met andere woorden, een kind mag zijn / haar eigen emoties en gevoelens hebben zonder dat het jouw emotioneel maakt. Wanneer jij jouw kinderen de controle geeft over hoe jij je voelt, laat je hen zien dat er geen autoriteit is, en dit geeft hun automatisch de verantwoordelijkheid over jouw gevoelens.

Opmerken wanneer iets jou “triggered” is de sleutel hier.

Leren over de dingen die jij vervelend vindt via het gedrag van je kinderen zorgt ervoor dat je meer over jezelf leert. Vervolgens kun je terug gaan in de tijd waar dit begon, en deze emoties herstellen.

Het is prachtig om onze kinderen te zien vol compassie en liefde zonder hen verantwoordelijk te houden voor ONZE open wonden.

Je eigen kinderen zien voor wie ze ZIJN, in plaats van onze onvervulde behoeftes of trauma’s, is het mooiste wat je als ouder kan overkomen.

Triggers zijn moeilijk. Ze activeren emoties zoals boosheid, angst, verdriet, en laten je de donkere kanten zien van jezelf die je liever niet wilt zien, wilt accepteren of voelen.

Daarnaast is het makkelijker om iemand anders de schuld te geven voor die gevoelens dan ze te omarmen en weten dat er maar één iemand verantwoordelijk is. En dat ben jij.

Je eigen gevoelens projecteren op jouw kinderen

Handelen we als ouders vanuit de liefdevolle plek waar we onze kinderen zien voor wie ze zijn, of projecteren we de verantwoordelijkheid voor onze groei, avontuur, creativiteit, en herstel van onze emoties op onze kinderen?

Soms doen we dingen waarvan we denken dat onze kids het leuk vinden, maar de vraag die je je moet stellen is de volgende…

"Vindt mijn kind dit leuk, of ik?"

Door jezelf deze vraag te stellen, kun je de verantwoordelijkheid die je op je kind legt om het leven aan te pakken zoals jij dat graag (had) gedaan terug nemen, en dit ZELF weer beginnen te ervaren. Jouw leven is jouw leven. Jouw kind heeft zijn eigen leven. En jouw kind gaat zijn eigen unieke authentieke ervaringen op doen.

Dat ouders hun (ideale) leven proberen te leven via hun kinderen komt vaak voor. Waar een ouder (of beide ouders) hun kinderen aanzet om bepaalde dingen te doen om hun eigen emoties te helen. Hierdoor leunen ouders bewust of onbewust op hun kinderen voor hun eigen emotionele ondersteuning.

Ze bouwen aan mini-versies van de persoon die ze zelf graag hadden willen zijn, en ze stelen de mogelijkheid om hun kinderen op te laten groeien als hun eigen authentieke persoontje.

Het is misschien moeilijk om dit te lezen. Niemand wil horen dat ze hun kinderen gebruiken als een uitweg voor hun eigen pijn. Maar het gaat niet om “schuld” of jezelf slecht voelen om wat je gedaan hebt, het gaat om het ontdekken van patronen zodat je dit kunt veranderen naar de toekomst toe.

Het meest krachtige wat je kunt doen om kinderen verantwoordelijkheid bij te brengen is om te laten zien dat je zelf open staat, en jezelf kwetsbaar opstelt en je “fouten” accepteert. Veel kinderen vandaag de dag nemen geen verantwoordelijkheid voor situaties omdat veel ouders dit in huis niet laten zien.

Je kinderen vergelijken met je partner

Wat ook vaak gebeurt is dat een vader of moeder hun kind vergelijkt met hun partner op een negatieve manier. Onze partners zijn onze grootste spiegels, en hetgeen we het meest frustrerend vinden aan onze partner is hetgeen we het meest moet helen in onszelf.

Een vergelijking maken van jouw kinderen met je partner op een negatieve manier brengt de verantwoordelijkheid naar je partner, maar gaat ook gepaard met een oordeel.

Wanneer we onze kinderen vergelijken met wie dan ook, dan vertellen we ze dat ze zo ZIJN als hun en gaan ze vervolgens het gedrag overnemen. Dit gedrag gaat deel uitmaken van hun identiteit. Het meest vervelende hieraan is dat ze dit gaan overnemen vanuit een plek van schaamte, oordeel, en haat wat zorgt voor gevoelens van minderwaardigheid en angst ten opzichte van zichzelf.

Kinderen nemen gedrag over dat ze zien. Vaak vertonen beide ouders hetzelfde gedrag, maar de uiting kan anders zijn. Hoe dan ook, vaak is de onderliggende kern hetzelfde.

Energie zoekt dezelfde energie. Kinderen nemen de energie over van hun ouders, en wanneer je de kern van het probleem niet aanpakt die jouw partner je zo goed laat zien, weet dan dat jouw kinderen in korte tijd met dezelfde uitdaging rondlopen.

Daarnaast ontneem je je kinderen de kans om hun eigen authentieke identiteit op te bouwen. En hoewel we het in dit artikel hebben over de vergelijking met hun vader / moeder. Weet dat ook op gaat als je jouw kind vergelijkt met andere kinderen zoals broers / zussen, familieleden of vriendjes. Elk kind is zichzelf, en heeft het recht zichzelf te zijn. Als hun gedrag je laat herinneren aan iemand, dan is het jouw verantwoordelijkheid om uit te vinden waarom en wat je hier vervelend aan vindt.

Ik doe dit voor mijn kind

Een andere populaire manier om de verantwoordelijk af te schuiven op je kind(eren) is dat je aan het helen bent VOOR je kinderen. Ouders zeggen vaak dat alles wat ze doen, dat dit voor hun kinderen is.

“Ik doe dit voor mijn kinderen, zodat ze kunnen hebben wat ik nooit heb gehad.”

Maar de realiteit is dat we niet wisten wat “wel of niet hadden” was toen we een kind waren. Dit is slechts een manier om onszelf als ouders te helen van hetgeen we NU weten dat we niet hadden als kind.

Het is niet het probleem van jouw kind dat jij nu wilt helen wat jij niet had als kind.

Wanneer we op deze manier handelen, is de realiteit dat we onze kinderen zeggen dat het hun taak is om van deze dingen te genieten omdat jij ze nooit had.

Nog een stap verder gaat het wanneer ouders boos worden als hun kinderen niet dankbaar zijn voor hetgeen zij nooit hebben gehad. Ze nemen het persoonlijk en bijna als belediging wat ervoor zorgt dat kinderen zich schamen en beoordeeld voelen.

Dit komt omdat het gebaar niet komt vanuit liefde, maar vanuit de connectie met hun eigen emoties die nog niet verwerkt zijn. Leer je kind(eren) kennen en begrijp wat ze écht leuk vinden, niet wat jij wilt dat ze leuk vinden.

Sta in je eigen kracht

Al deze voorbeelden zijn manieren waarop ouders hun eigen emoties proberen te helen via hun kinderen. Iedereen doet dit, omdat iedereen dingen heeft ervaren die verwerkt moeten worden. Dat is nou eenmaal onderdeel van het leven. Maar deze patronen herkennen en hier zo goed mogelijk op inspelen maakt het verschil voor kinderen (en jezelf).

Kinderen zijn de beste leraar. Ze laten ons zien waar we aan moeten werken, en ze laten ons delen zien van onszelf die we moeilijk kunnen accepteren. Weet dat als jouw kinderen zien dat wij als ouders de mogelijkheid hebben om te helen, te leren van onze fouten en te veranderen in de beste versie van onszelf, dat ze zeker bereid zijn om jouw voorbeeld te volgen.

Ze zijn bereid om de verantwoordelijkheid voor hun eigen toekomst te accepteren, ze zullen het leven zien als een groot avontuur met veel puzzels die opgelost mogen worden, en misschien net zo belangrijk… Ze zullen de relatie die ze hebben met jou, meenemen in de relatie die ze gaan krijgen met hun eigen kinderen. Een relatie die gebouwd is op liefde, respect, en gezonde grenzen.

Het is jouw verantwoordelijkheid om je eigen trauma’s te helen. Dit is een van de vele lessen die onze kinderen ons leren. Verantwoordelijkheid leer je niet door je kinderen te vertellen dat ze hun kamer moeten opruimen. Je leert jouw kinderen verantwoordelijkheid door ze te laten zien dat jij jezelf volledig accepteert, en dat je jouw eigen problemen oplost en goed voor jezelf zorgt, omdat JIJ belangrijk bent.

Als je niet weet hoe dit moet, begin met tijd voor jezelf te nemen, doe aan meditatie, yoga, of praat met iemand waarvan je weet dat hij/zij dit onder controle heeft.

Als je weet waar het probleem ligt, en je doet niks… Dan geeft dat hetzelfde effect als niks weten én niks doen.

Met liefde ❤️❤️

Mitchel & Nathalia