Verkleden als Meisje, Diamanten Oorbellen
en een Boomhut
"Papa, zullen we naar de speeltuin gaan?"
Een normale vraag zou je denken, van mijn toen 4 jarige zoon Lucas, ware het niet dat hij lippenstift op had en een jurk aan. En dus op die manier naar de speeltuin wilde gaan.
Als vader sta je even te kijken…
Hoe reageer ik hierop?
Als bewuste ouder zeg je niks. Het is zijn keuze. En met een zenuwachtige glimlach zei ik:
“Ok, let’s go!”
Waarom was dit zo moeilijk?
Het antwoord kwam vrij snel.
Ik was vroeger het dikkertje in de klas, ik werd hier en daar wat uitgelachen, en als extra-tje hadden mijn ouders ervoor gekozen dat ik lang haar had.
Dat was hun mode.
Niet die van mij. Ik haatte het.
Grappig, want nu heb ik weer lang haar.
Maar op straat werd er door andere kinderen wel eens gevraagd, “is dat nou een jongetje of een meisje?”
Wijzend naar mij.
Ik ging door de grond op zo’n moment.
En ik wilde niet dat mijn jongens dit gevoel zouden hebben.
Aangekomen in de speeltuin… Niks.
Alles prima. Lucas heeft een sterke personaliteit, en is zelfverzekerd.
Het interesseert hem echt niks wat andere kinderen zeggen, het was zijn eigen keuze.
We voeden hem op die manier op.
Hij kan en mag alles. We laten hem falen, vallen, en leggen hem uit dat hij volgende keer vast een betere keuze maakt, of dat het hem wél lukt.
Fast forward een maand of 2 geleden.
Al mijn kinderen wilden oorbellen.
Dus ook de jongens.
“Weet je het zeker?” vroegen ik en Nathalia?
"Ja, we willen van die grote diamanten. Die zijn speciaal."
…
…
My lord.
Hieronder het eindresultaat.
Daar sta je dan als ouder.
Je kinderen happy, maar jijzelf... Vol met emoties en vragen.
Zoals je ziet laten wij onze kinderen beslissen (over een hoop dingen).
Dit geeft ze het gevoel dat ze controle hebben over hun eigen leven.
Het is hun keuze. Hun verantwoordelijkheid.
Het gevolg hiervan is minder aandacht vragen bij ons, minder gedoe, minder machtsspelletje, het gevolg is zelfverzekerdheid, het gevolg is authentieke kinderen die weten wat ze willen.
Wie zijn wij als ouders om dingen goed- of af te keuren.
Wat is goed, of slecht?
Wie bepaald dat?
We zijn met z'n allen slechts gelimiteerd aan de hoeveel oncomfortabelheid die we aankunnen.
En mijn limiet, hoeft niet automatisch die van mijn kinderen te zijn.
Het is slechts een interpretatie van dingen die ons in het verleden zijn overkomen. Of ons doorgegeven zijn door onze ouders, leraren of andere autoriteitsfiguren zonder hieraan te twijfelen.
Maar dit kan eindigen bij jou als ouder.
Het hoeft niet van generatie op generatie doorgegeven te worden.
Je hoeft dit niet te projecteren op je eigen kinderen.
Ze bewandelen hun eigen pad. Niet jouw pad.
Uiteindelijk na 3 dagen hebben de jongens hun oorbellen uit gedaan…
… ze vonden het toch niet prettig.
Maar ze hebben wél de ervaring gehad. En voor zichzelf kunnen bekijken wat ze ervan vonden.
Je kunt je kinderen nog zoveel beschermen, en zoveel kennis in hun hoofd stoppen. Of zeggen waarom dingen wél en niet kunnen.
Maar daarmee leert een kind weinig (naar mijn mening).
Behalve hoe ze een braaf, ja-knikkende meeloper kunnen worden…
Wil je dat?
Wil je dat je kinderen makkelijk te manipuleren zijn later?
Dat ze niet voor zichzelf op kunnen komen, en voor zichzelf kunnen bepalen wat goed of niet goed is voor hen?
De twee voorbeelden die ik net genoemd heb zijn dingen die voor mij als papa even slikken waren.
Maar wat denk je van het volgende…
Gisteren ben ik met mijn kinderen begonnen met een boomhut op ons landgoed. Ik wilde het al maanden.
Waarom?
Het leek mij als kind altijd te gék om een boomhut te maken. Een echte.
Is dat een valide reden?
Het gemis wat ik als kind had, projecteren op mijn kinderen?
Bekijk goed met welke intentie je graag "leuke dingen" voor je kinderen wilt doen.
Want op deze manier probeer ik MIJN jeugd te herleven in mijn kinderen.
Maar mijn kinderen hebben hun eigen jeugd te leven.
Misschien willen ze helemaal geen boomhut maken?
Dus ik heb het voorgesteld.
Natuurlijk heb ik de voordelen benoemd. Ik heb het een beetje verkocht, dat wel... 🙂
Een eigen plekje. Een uitkijktoren om te kijken als hun nichtjes komen spelen.
En het maken ervan. Met de hamer, boormachine, en schroeven en spijkers.
Het resultaat was een DIKKE JA.
Dus ja!!!
We zijn bezig. En het is superfun.
Iedereen heeft plezier. Niet alleen papa.
Wat ik met deze voorbeelden wil aangeven is het volgende…
Een hoop ouders willen graag dat hun kinderen opgroeien als sterke, zelfverzekerde individuen.
Maar ondertussen nemen ze hun kinderen volledig in bescherming om ook maar iets van discomfort te voelen.
Ze besluiten als ouders wat goed is voor hun kinderen, en laten hun kinderen nauwelijks iets beslissen.
En begrijp me niet verkeerd... Dit is uit liefde...
Maar hun acties zorgen voor het tegenovergesteld resultaat voor hun kids.
Mijn doel is om jouw ogen iets te openen voor wat er misschien schuil gaat achter WAAROM je je kinderen bepaalde dingen niet laat doen.
Het is niet voor HEN, maar voor JEZELF.
Onopgeloste trauma’s uit je eigen jeugd, nooit vervulde wensen.
Think about it.
Groetjes Mitch